dinsdag 28 maart 2017

Geen mij





Gisteren zag ik me als een mislukte tuimelaar. En daarmee bedoel ik geen dolfijn, maar zo'n poppetje met ronde en verzwaarde onderkant.

Soms val ik of dreig ik om te vallen. De energie is dan op. Vaak duw ik mezelf dan weer recht, enthousiast als ik van nature ben. Als ik te hard duw, sla ik net als zo'n tuimelaar door naar de andere kant, maar zonder me vanzelf weer op te richten. Met enige pech is die duw zo hard dat het even duurt voordat ik weer recht sta.

Gisteren duwde ik me een paar keer overeind, want af-en-toe uit de veilige routine stappen dat houdt het leven levendig en voorkomt dat ik me als een lege waterput ga voelen. Dat moet ik toch echt zelf doen.

Geen opmerkingen: