Stay, Hayling Island – in Zee, 11 juni 2016

Zaterdagochtend om half zeven verlaat ik Hayling Island. De eerste auto's vertrekken ook al weer en anderen komen aan. Alle gaan over de smalle weg die ik inmiddels voor de vierde keer rijd. Veel mensen zoeken er hun rust. Dat betekent dat veel voedsel wordt aangevoerd. Schoonmakers, vakantieparkpersoneel, de verkopers van snuisterijen en een hele grote vrachtwagen van Royal Mail komen. Mensen gaan weg voor uitjes etc. De weg staat daardoor wel het grootste deel vast: file in het rustgebied.

De laatste Brexitvlaggen hangen slap door de miezer en zwakke wind. Veel van de mensen die de beweging steunen hebben er geen enkel belang bij. Het ontbreekt aan inzicht waar de bedreigingen voor hen liggen. Ze kregen het niet beter door Engelse trots en de Regering in Londen. Ze kregen het beter dan hun grootouders doordat klassestrijd werd afgekocht en het belang van koopkracht van consumenten voor een deel van het kapitaal.

[Tussendoor, mijn nieuwe gsm bericht als we net Portsmouth uitgevaren zijn: “Welcome to MALTA. As you're in our Europe Zone 1 it costs 9.6p/min to make & 0.8p/min to receive a call (…).” Het is een van de vele Vodafone sms-jes die ik zal krijgen.] 

Het neoliberalisme doet zich inmiddels voelen en zoals zo vaak wordt de schuld afgewenteld. In dit geval op Brussel en de immigranten (daar hoort alles bij dat niet uit het VK komt). In de volgende fase van het neoliberalisme, zullen steeds meer mensen in een precaire situatie terecht komen en er alles voorover hebben een beetje te verdienen. Barking up the wrong tree, dat is wat hier gebeurd. 

 

Wat ik nergens zag was een campagne op straat voor Stay, Improve & Join. Waarom hebben winkeliers wel Brexit vlaggen, maar is voor blijven geen zichtbaarheid, behalve in de gewantrouwde media. Soms twijfel ik aan mijn eigen hoop dat het anders kan in de EU, want dat is net een rammelende kar die in een vast spoor voorwaarts glijdt en rijdt. Toch moet het antwoord een ander, een sociaal, een democratisch, een vreedzaam, een groen, anti-rasistisch, feministisch en solidair Europa zijn.

We voeren uit langs de Naval Base van Portsmouth. Aan de kade Type-45 Destroyers. Het scheepstype waarover ik eergisteren las dat de Rolls Royce motoren niet geschikt zijn voor tropische wateren. Om het goed te maken, kwam een dag later het bericht dat een dergelijk schip een Russische onderzeeër door het kanaal begeleidde. We kwamen ook langs de Illustrious, het helikopter vliegdekschip dat uit de vaart is genomen en nu afgetuigd wordt en dat ik gek genoeg niet herkende toen ik er uit eigen hut naar keek.

Ooit lag ik daar zelf aan de kade. Ik had een kooi in een ruimte met 50 anderen. Ik was Matroos LDV1. We namen vanuit Portsmouth de trein richting Brighton. Waarom? Geen idee. Anderen maakte plannen en ik liep mee. Mijn enige belang: ik wilde het leuk hebben en grappen kunnen maken. Dat achter Portsmouth prachtige gebieden lagen wist ik niet. Ooit vroeg ik me wel af wat er achter die heuvels lag. Dat was voor later.

De douane maakt werk van me. De enige Hollander, blootsvoets in sandalen en op de fiets. Tas uitpakken voor een piepklein zakmes dat ze met hun stralen gezien hadden. Wat hun stralen ook deden was het slopen van het scherm van mijn fototoestel. Vanaf nu zullen al mijn foto's vrijwel op de gok gemaakt moeten worden. Jammer nu ik net aan mijn zeereis begin. Fotograferen is een van de plezierige dingen tijdens vakantie. Of ik thuis goede foto's vind of troep weet ik dan nog niet.

Citaat van de dag:

“Wie 'meer' kan zeggen en begrepen wordt, heeft niet veel andere woorden nodig om zich te redden in het leven.”

Jacob Sjenfeld in De Vier maaltijden van Meir Shalev, p. 61.