Daggie uit in Brediusbad

(Helaas is het bad inmiddels onbetaalbaar duur geworden. 
Niet alleen het woningaabod, ook de buurtvoorzieningen worden veryupt.)
Er zijn nu ook al stoelen te huur in 't brediusbad. Vanmorgen gingen ze als zoete broodjes de toonbank over. Dus wees snel en je kan ook doen alsof je in Zandvoort of Griekenland ligt te bakken in je eigen Spaarndammerbuurt/Westerpark.

Baantjes trekken ging vanmorgen ook nog heerlijk. Met een kopje koffie en een cornetto heb ik me prettig verdiept in dure en gevaarlijke onderwaterbootjes. Wat een leven!

P.S. Over de Grieken gesproken demonstreer vandaag om 18.30 ff mee op het Marie Heinekenplein in Amsterdam (de Pijp).

30/6/2015
AMSTERDAM IS CALLING !
De vernedering van een heel volk.



De ECB dreigt te stoppen met de financiering van de Griekse banken. Dit is een actie van financiële oorlog tegen Griekenland en doelt op de ineenstorting van de Griekse bankensector en op de boycot van het door de Griekse regering aangekondigd referendum op 5/7/2015. Deze acties worden uitgevoerd door technocraten die nooit verkozen zijn door het volk en hebben dus geen mandaat.
 
ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ ΚΑΛΕΙ ΕΥΡΩΠΗ!
Η ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού.
Η ΕΚΤ απειλεί να κόψει την ρευστότητα των Ελληνικών τραπεζών. Αυτή είναι μια πρακτική οικονομικού πολέμου εναντίον της Ελλάδας και έχει στόχο την κατάρρευση του Ελληνικού τραπεζικού τομέα και το σαμποτάζ του δημοψηφίσματος που ανακοίνωσε η Ελληνική κυβέρνηση για τις 5/7/2015. Αυτές οι πρακτικές εκτελούνται από τεχνοκράτες που ποτέ δεν εξελέγησαν και ως εκ τούτου δεν έχουν καμία απολύτως λαϊκή εντολή.

1 Amsterdam/IJmuiden - avontuur

Een avontuur om de grijze werkelijkheid van het gewone leven onder te verstoppen. Sinds 2007 leef ik thuis en ga ieder jaar met de familie op vakantie. Over de grens kom ik verder niet. Het leven van een internationaal activist met twee keer buitenland per jaar is ingeruild voor het leven van een grijze muis. Vandaag even niet. De zee op met storm. Kijken of dit bakbeest slingert.

Voor vertrek ga ik nog even onder de douche bij het ontspannen, voelde ik pas hoeveel pijn er in mijn lichaam huist. Verder ben ik extreem moe. Maar nu geen getob en voor gezeik heb ik geen tijd. Het uitvaren wordt opgehouden omdat er geen slepers beschikbaar zijn. Die hebben het blijkbaar druk met dit weer. Het is wel echt varen met zo'n zeetje.

De zee en lucht zijn grijs, maar verder valt het wel mee. Iedere week een fietstocht en stukje zemmen in zee. Wat zou je klagen; eigenlijk heb ik het fantastisch. In potjes in de vensterbank groeit de doornappel en het bilzenkruid door, terwijl ik weg ben. Nog zo'n avontuur. Zou het lukken ze op te kweken. Maar dat is weer voor later.

Mijn vriendin viel het tegen dat ik niet ging zwemmen naar Engeland met een vlot achter me aan met mijn fiets er op.

2 Newcastle upon Tyne - wedstrijd

Door de storm van gisteren heeft het schip een uur vertraging opgelopen. Bovendien mochten de fietsers als laatsten van boord en duurde de ontscheping en de douane controle ook een uur. Het plannen begint gelijk al: 'Dat is 40 km minder,' bedenk ik me. Die twee uur fiets ik er wel bij. 

Alsof dit een wedstrijd is in plaats van vakantie. Het is ook een wedstrijd. Toen ik daarnet met pijn mijn broek aantrok, dacht ik: “Broekie, een ander mens zou zeggen 'ik lijk wel gek. Ik doe het niet.' Maar ik laat me niet kisten.” 

 

Dagjesmensen gaan als eerste van boord; vanmorgen heen, vanavond terug. Die zijn dus vooral aan boord geweest en hebben een uur minder om Romeinse restanten te bekijken en te shoppen in Newcastle. Eten, drinken, flesje mee naar huis; een zogenaamde minitrip. Als je om 11 uur aankomt en om 18 uur weer vertrekt, heb je een uur of vijf. Ik vind dat vreemd. Ieder zijn ding.

Vannacht lekker in slaap gewiegd op het geronk van de
scheepsmotoren. Vanochtend een vlakke zee; een fraaie kustlijn; en een vrijwel leeg dek. Ik zie de kliffen waar ik later deze week overheen zal gaan. Dat wordt stijgen en dalen. Het mooiste van tocht van vandaag zal de transporter bridge bij Middlesborough zijn, die het midden houdt tussen brug en pont en waar ik bij toeval terecht kom.

Even heb ik mijn voeten in zee gehad. Op één dag na doe ik dat iedere dag. Door een dorp met Mining als tweede naam gaat de tocht. Kinderen van 14 jaar zeggen trots hier zijn de mijnen (waar hun vaders misschien nog net werkten). Dan ben je 's avonds eindelijk bij een camping: uitzicht op zee in de verte, boerenzwaluwen en wulpen in de lucht. Voor het slapen hoor ik al een haan. Dat betekent vroeg wakker.

3 Liverton - teveel auto's

's Morgens maken een fazant en wulp naast mijn tent kabaal. Door een haan en de kou was ik al wakker geworden. Volgende nacht sokken aan. Vanaf de camping rijd ik – vier uur vroeger dan gisteren – een drukke provinciale weg op. 75 Ongelukken in drie jaar stelt een bord me gerust. Als er een andere weg binnendoor komt, neem ik die. Fluitend daal ik af naar Whitby.

Bij de pont over de Tyne waarschuwden twee Engelsen me al dat de fietspaden hier anders zijn. Ze gingen terug naar een rondje Nederland en België. Ik ga op vakantie voor different zei ik. Maar na twee dagen denk ik er toch al anders over. Witte, gele of rode wegen op de kaart maken niets uit. Als ze handig liggen worden ze gebruikt; er zijn gewoon teveel auto's en hier niet zoveel wegen. 

Iemand raadde me zelfs een kleinere weg af om de grotere directe te nemen. Ook al omdat de kleinere slecht zou zijn en het zwaar klimmen is over de walls. Dat laatste klopte, het wegdek viel erg mee en ik hoorde af-en-toe de leeuweriken zingen en zag de mussen in de heggen.

Bovendien heb ik wel wat van een commando. Alles wat in mijn lijf zit wil ik eruit halen; mezelf testen. Tegen de heuvels opzwoegen vind ik daar een prettige vorm voor. Als kado mag je naar beneden roetsen, bijna even snel als de auto's (als er veel bochten zijn).

4 Barton-upon-Humber – Dijken

Vroeg op. Een uurtje eerder dan ik wilde. De campingbaas kwam in zijn onderbroek aan de deur voor de 5 pond. Niet veel maar voor een camping zonder douche en WC ook niet te weinig. Vandaag meer mooie wegen in het eerste deel dan in de vorige dagen bij elkaar. Het landschap is minder spectaculair. Ik eet een custard slice (tompoes) met een koffie bij een vismeertje waarvan er hier erg veel zijn. Mannen met hengels aan de oever.

Het duurt even maar dan ben ik bij de eerste kustplaats zuidelijk van de Humber. Bij Sutton-on-Sea stap ik af. Het is een plaats met een eindeloos strand en een lange rij strandhuisjes van steeds een andere timmerman of tenminste met andere verf. Via de Bankdyke, Seadyke en zelfs even Romandyke ga ik naar de volgende plaatsen Chapel St. Leonard. Zo'n naam beloofd rust en contemplatie. Het tegendeel is waar; kermis en casino, speelhallen, schiettenten, vreten en snoep. Ingoldmells probeert Coney Island na te doen. Skegness is een oord van 'vinexwijken'. Voor ieder wat wils aan de Engelse kust.

De kust is hier een dijk, dan een stuk niets, of akker, golfbaan en dan smalle duinen en een breed strand. Om de zoveel kilometer spuit een gemaal slootwater uit het vlakke achterland de zee in. De molens die dat vroeger deden, hebben nu vreemde witte 1001-nacht kapjes op. Of misschien hadden ze die altijd al gehad. 

5 Old Leake – Zin

King's Lynn VOETveer

Lepelblad

Sutton Bridge

De ochtend lijkt al weer lang geleden. Het was dan ook een tocht met mijlpalen. De bruggen bij Boston, Fosdyke, Sutton Bridge en King's Lynn en dan de bocht naar boven. Al in het begin reed ik verkeerd en belandde onder aan een dijk langs The Wash. Zoals aan het eind van iedere doodlopende weg in Euopa stond ook daar een kamper. Ondanks de naam en de blauwe kleur op de kaart is was het er nog droger dan in de Slufter op Texel. Zwoegen tegen de wind om er weer weg te komen, was het. Bergje-op-bergje-af geeft tenminste nog de zoef naar beneden. Bij tegenwind val je om als je stopt.

Om de drukke weg kwijt te zijn ben ik een stuk binnendoor gegaan. Onderweg kwam ik een akker vol varkens tegen. Niet dat varkens geoogst worden als bloemkolen. Ze zagen er juist erg varkensachtig uit; met veel aandoenlijke roze biggen. Het doet me denken aan gebraad. Zielig?

Aan de kant van de weg zat een kleine vogel; waarschijnlijk een jonge koekoek. Toen ik omkeerde om er een foto van te maken, kwam hij onder een wiel van een mini (zo'n hippe). Dat is pas zielig; zinloos dood. Voor de vele verse doodgereden konijnen langs dezelfde landweg geldt hetzelfde. Hoewel zij wel en de vogel het vermoedelijk niet gered zou hebben. En zinloos is het ook niet; voer voor vliegen, kevers en wormen. Wel afstotend en naar om te zien.

Als mijn tent staat, ga ik eerst nog wat foto's van de haven van Blakeney maken, een pak yoghurt eten en wat brood en dan wil ik nog wat lezen in het boek van Mandell (nog steeds niet uit). Ook vanavond lukt het niet om te lezen. Ik luister naar de vogels en blaas wat uit. Aan de haven kreeg ik een krant aangeboden, maar nee, geen zin.

O ja Mandell, hij noemt in het boek een paar keer hoe goed de geleide economie tijdens WOII in Rusland in staat was uit het vrijwel niets een grootschalige productie van zware wapens op te zetten. (De Liberties in het Amerikaanse model zijn veel bekender dan de Russische tank productie.) Hij schreef het boek toen sturende regelgeving en collectieve (overheids) voorzieningen in een rotvaart verdwenen ten behoeve van de private markt.

Hier zie je die privatisering in vele vormen. Als er een busdienst verdwijnt, komt er een kleinere bus voor terug. Of je zo het meest efficiënte systeem overhoud is sterk de vraag. Wat me ook opvalt is dat iedere net iets rijkere buurt een privé bedrijf heeft voor de veiligheid; alsof de politie ook al wegbezuinigd is. 

6 Traditie – Blakeney

Cromer Pier

Carryaoleinnifyé! Ongeveer zoiets hoorde ik een tegemoetkomende wielrenster zeggen terwijl ze naar mij keek. Het duurde minstens een halve mijl voordat ik begreep dat het leek alsof ik een hele herberg bij me had op mijn volgepakte fiets.

Radome type 93 radar RAF Trimingham

Een halve dag later kom ik na uren de eerste inn tegen. 'Eten?' Ooit zoiets geks gehoord. 15 uur. De lunchkeuken is al dicht en de avondkeuken nog niet open. Ik neem maar een bronwater met bubbels om de dorst te lessen. Als ik al snel vertrek, hoor ik achter me: 'Kwam hij alleen voor een soda binnen?' Vreemde gasten die Hollanders en ik nog een tikkie vreemder.

Maar zondagmiddag eten is helemaal zo gek niet. Soms zijn de typisch Britse tradities al verwaterd of iets van de lokale kroegbaas. En die inn op mijn fiets. Een week of zes eerder hoorde ik iemand zeggen: “Die komt de Postbank niet op,” in een Geldersch dialect. Je zoekt soms ook verschillen die er niet zijn.

Je krijgt in Engeland het idee die te moeten zoeken. Daar wordt je ook een beetje toe gedwongen. Er wordt links gereden en over de stoep gefietst. Er zijn mijlen en yards en de £. Ze hebben Tea. Rijden in tweedjasjes met pet in open auto (ik heb er veel gezien). De supermarkt verkoopt picknick-manden. Maar anderen zuipen zich ongeneerd een stuk in de kraag. Zo werd ik door wat dronkaards naar mijn kampeerplek gestuurd; tenten mogen niet – ook zo vreemd: vier van de vijf campings zijn alleen voor caravans – maar buitenlanders mogen wel. (onzin zie blog 7)

7 Meevallers - Waldringfield

Blijkt er vanmorgen 1) voor fitsers die na 17 uur arriveren en voor 10 uur weer vertrekken een speciaal tarief te bestaan van £10; dus niets illegaals of bijzonders aan om hier te gaan staan; en er is een fiets/voetveer van Felixtow naar Harwich, zodat ik er al bijna ben en niet via Ipswich hoef te fietsen.

Vervolgens moet ik wel ¾ dag stuk slaan. Ik fiets wat door de omgeving en zie rivieren, mooie planten, James Herriot weggetjes (met asfalt, maar wel heggen). En ja hoor op die doodlopende weg staat een kamper (zie blog 5).

Sea Poppy ("Glaucium fimbrilligerum)

Als ik een stukje de gorzen ingelopen ben bedenk ik me dat een ruime acht jaar geleden ik zwaar vermoeid op Schiermonnikoog op een vergelijkbare plek (bij de Kobbeduinen) zat voordat ik naar de SP ging. Ik overdacht een stuk van mijn leven en hoe ik me zou opstellen in dat werk. Het liep allemaal anders. De energie was er niet. But that's history.

De vraag blijft, die ik me destijds ook stelde, hoe bereik je wat je bereiken wilt. Het is een kwestie die je serieus moet blijven nemen. De laatste tijd stelden verschillende mensen me de vraag wat ik daaraan doe. Mijn vakantieboek eindigt met de zinnen: 

Vurtoren bij Dovercourt bij Harwich

“Humankind can only be saved from destruction by establishing rational control over international and domestiuc affairs, i.e. By abolishing class and national conflicts and competition. And only a democratic socialist world federation can achieve that goal.”

En vul dat maar in als fietser, zwemmer en antimilitarist en activist tegen wapenhandel.